PIRAMIDA CHEOPSA

Powstała w roku 2575 p.n.e. została zbudowana przez Egipcjan. Ogólną przyczyną zbudowania tej piramidy było miejsce na grobowiec faraona Cheopsa. Od czasów kiedy ją wybudowano nie została jeszcze zniszczona. Egipcjanom zajęło, aż 20 lat żeby wybudować tą piramidę. Jako jedyna z siedmiu cudów świata przetrwała do epoki nowożytnej. Piramida Cheopsa należy do najokazalszych i najbardziej znanych w świecie zespół piramid wraz z Piramidą Chefrena i Piramidy Mykerinosa.

Piramida została postawiona na sztucznie wyrównanym terenie. Różnica poziomów wynosi tylko 2 cm. Została wybudowana z wapiennych bloków o wadze od 2,5 tony do aż 15 ton. Cała budowla składa się z ponad 2,3 mln bloków, a sama piramida waży 6 mln ton. Do budowy komór użyto granitowych bloków o wadze od 25 do 80 ton. Pierwotna wysokość tej piramidy wynosi 146,59m, a w wyniku utraty piramidonu i licznym erozją liczy 138,75m.

WISZĄCE OGRODY ARTEMIDY

Powstała w roku między 604-562 p.n.e. na polecenie króla Babilońskiego króla Nabuchodonozora II, który podarował ten ogród swojej żonie Amytis. Opisywali je często greccy historyce,  a od czasów Aleksandra Wielkiego jest określany jako jeden  z siedmiu cudów świata. Według wielu źródeł historycznych są wzmianki, że ogrody najprawdopodobniej istniały. Ponadto wykopaliska przeprowadzone w miejscu ich hipotetycznego położenia wykazały obecność pozostałości rozległego pałacu Nabuchodonozora II jak i specjalnej konstrukcji tarasów i studni.

Ogrody były wznoszone na tarasach i podtrzymywane specjalną konstrukcją, którą tworzyły szeregi wąskich, coraz wyższych korytarzy sklepionych kolebkowo. Każdy taras na którym zasadzone były rośliny był izolowany smołą i powłoką ołowianą na których umieszczano warstwę odsączającą, a następnie grubą warstwą ziemi (nawet do 2m). Zwisające pnącza z tarasów zakrywały mury co dawało efekt jakby wisiały w powietrzu. Do nawadniania roślin używano wody z Eufratu, które były dostarczane za pomocą systemu kanałów i drenów. Do budowy użyto doskonałej jakości marmury i cedru libańskiego. Kolumny o wysokości ok. 18,0 m miały średnicę w dolnej części 2,5 m. Zdobiły je w dolnej części płaskorzeźby.

ŚWIĄTYNIA ARTEMIDY W EFEZIE

Dla starożytnych Greków jeden z siedmiu cudów świata. Znana pod nazwą Artemizjonu stanowiła największą ozdobę Efezu w Azji Mniejszej (obecnie Turcja).

Świątynia miała wymiary 130m na 69m i została zbudowana na rozkaz króla Lidii Krezusa około 560 p.n.e. Najprawdopodobniej stanęła na miejscu wcześniejszej budowli zniszczonej podczas najazdu Kimmerów. Świątynia została zaprojektowana przez Chersifrona i Metagenesa z Knossos, przy współpracy Teodorosa z Samos.

W 356 p.n.e. świątynię spalił szewc Herostrates w nadziei, że ten występek unieśmiertelni jego imię. Świątynię chciał odbudować Aleksander Wielki. Mieszkańcy Efezu nie zgodzili się na jego warunki ponieważ chciał umieścić w świątyni inskrypcje sławiącą jego imię. Propozycja została odrzucona słowami: „Aleksandrze, nie wypada, żeby jeden bóg stawiał świątynię drugiemu bogu”.  Aleksander, mimo iż nie przyjęto od niego pieniędzy na pokrycie kosztów odbudowy, zlecił swojemu architektowi, Dejnokratesowi, sporządzenie projektu świątyni. Koszt prac został sfinansowany ze składek mieszkańców Efezu i z kwot uzyskanych ze sprzedaży niektórych, niewykorzystanych przy odbudowie elementów spalonej świątyni. Odbudowa świątyni trwała od 334 p.n.e. do 260 p.n.e. Nowa świątynia została postawiona na tych samych fundamentach i miała takie same wymiary co stara świątynia. Przy odbudowie pracowali Skopas, który wykonał płaskorzeźby w dolnej części kolumn, Praksyles i Apelles.

Świątynia z IV wieku została zniszczona podczas najazdu Gotów w roku 262 n.e i już nigdy jej nie odbudowano.

POSĄG ZEUSA W OLIMPII

Statua Zeusa z V w. p.n.e autorstwa Fidiasza ze świątyni Zeusa w Olimpii. Rzeźba przedstawia Zeusa siedzącego na tronie o poważnym i dostojnym obliczu. Na głowie miał wieniec z gałązek oliwnych, z lewego ramienia zwisał mu złoty płaszcz, w prawej dłoni trzymał statuę bogini Nike, a lewą rękę wspierał na wykładanym szlachetnymi kamieniami berle. Na rzeźbionych oparciach i nogach tronu ukazano postaci bóstw i sceny bitewne. Szatę i włosy Zeusa wykonano ze złota, obnażone części ciała z kości słoniowej, a tron z drewna cedrowego wykładanego hebranem i kamieniami szlachetnymi. Rzeźba w świątyni stała około 800 lat. Po wprowadzeniu zakazu igrzysk olimpijskich został wywieziony do Konstantynopola. W 475 roku posąg przepadł w pożarze.

MAUZOLEUM W HALIKARNASIE

Był to grobowiec Mauzolusa perskiego satrapy Karii wzniesiony ok. 350 p.n.e. Mauzoleum zostało zaprojektowane przez dwóch architektów Satyrosa i Pyterosa na polecenie królowej Artemizji a ozdobili go rzeźbiarze Skopas, Leochares, Timoteos i Bryaksis z Karii.

Mauzoleum nie przetrwało do naszych czasów – zaniedbana budowla pod wpływem upływu czasu, działań ludzi i trzęsień ziemi stopniowo popadała w ruinę. W 1404 roku tylko fundamenty i podstawa budynku pozostawały całe. Od 1494 do 1522 joannici używali surowców z Mauzoleum do obrony przed najazdem muzułmanów. Używali tych surowców do wzmocnienia swojej siedziby Zamek św.Piotra. W trakcie rozbiórki mauzoleum odkryty został sarkofag Mauzolosa, który następnie zaginął. Część zabytków z Mauzoleum znajduję się w British Museum w Londynie.

Mauzoleum miało wysokość 45 metrów, a wymiary 35,6 metra na 25 metrów.

KOLOS RODYJSKI

Jest to olbrzymich rozmiarów posąg Heliosa, greckiego boga słońca, wybudowany na wyspie Rodos przez Charesa z Lindos w latach 294-282 p.n.e. Posąg został wykonany z brązu i został ustawiony u wejścia do portu Rodos dla upamiętnienia niepowodzenia Demetriusza Poliorketesa, który w latach 305-304 p.n.e. oblegał miasto. Według informacji posąg miał od 30 do 32 metrów wysokości i stał na 10 metrowym piedestale. Według starożytnych przekazów metalowa konstrukcja ważyła 20 ton, lecz te informacja są błędne ze względu na to, że Statua Wolności ważyła 225 ton. W wyniku trzęsienia ziemi w roku 227/226 p.n.e posąg został zniszczony.

LATARNIA MORSKA NA FARAOS

Jest określana jako starożytna latarnia morska, została zbudowana w roku około 280/279 p.n.e. na podstawie planów architekta Sostratosa i na polecenie Ptolemeusza I, ale została ukończona dopiero w czasie panowania władzy przed syna Ptolemeusza I czyli Ptolemeusza II. Jest możliwość, że samym pomysłodawcą był Aleksander Macedoński.

Budowa latarni trwała ok. 14-20 lat. Jej uroczyste otwarcie miało miejsce w 279 p. n. e., za rządów Ptolemeusza II. Wieża miała wysokość od 115 do 120 metrów. Latarnia uległa uszkodzeniu przez trzęsienia ziemi w latach 1261, 1303 i 1323, po którym nie została odbudowana. Wieża została ostatecznie zniszczona przez trzęsienie w 1375. Pozostałe po niej ruiny zniknęły, kiedy w 1480 sułtan Egiptu użył ich do budowy na tym miejscu fortu.